نویسنده: سید حسین شرف الدین

سرگرمی در اصطلاح به مجموعه ای از فعالیت های اختیاری، انتخابی، تفننی و غیر انتفاعی اطلاق می شود که غالبا با هدف نیل به برخی هیجانات مثبت و دفع پاره ای از هیجانات منفی و نیز حصول برخی نتایج متوقع همچون شکوفایی استعدادها، کسب و ارتقای مهارت های لازم، پر کردن اوقات فراغت، ارضای حس تنوع جویی و... مورد توجه قرار می گیرد.

رسانه های جمعی عموما و رسانه های تصویری به ویژه تلویزیون خصوصا، از جمله منابع مهم تولید و و پخش برنامه های دارای کارکرد سرگرمی به شمار می آیند.آنچه این رسانه را در مقام عمل، از جمله حوزه تولید و ارائه سرگرمی، هدایت و رهبری می کند، الگوی عملی و قواعد رفتاری برآمده از بنیادهای اصیل ارزشی و هنجاری است. این نوشتار در صدد ترسیم خطوط کلی این الگو با مرجعیت منابع شناخته شده است.