امروزه در بين تحليل گران و پژوهشگران، موضوع آينده انقلاب اسلامي، نسبت به اصل انقلاب اسلامي از اهميت بيشتري برخوردار شده است. به ويژه اينکه نظام فکري غرب تلاش فکري خود را بيشتر بر اين موضوع متمرکز کرده است. چرا که به هر حال به رغم برخي پيش بيني هاي اوليه، اين انقلاب توانست بيش از سي سال تداوم موفقيت آميز داشته باشد و اين تداوم به طور طبيعي حدس هاي عاميانه را کنار مي زند و عرصه را براي حدس هاي عالمانه يا به تعبير بهتر آينده پژوهي انقلاب خالي مي کند.

فقدان پيشينه قابل توجه در اين موضوع، باعث شده است هدف اين تحقيق بيشتر شالوده سازي، مفهوم پردازي و توليد ادبيات مناسب براي اين بحث باشد. مبناي اصلي بحث از آينده، منظر و موضع پژوهشگر در فلسفه تاريخ است. آينده در قالب فلسفه تاريخ معنا و جهت مي يابد به همين دليل آينده انقلاب اسلامي بر اساس فلسفه الهي تاريخ، آينده اي موافق و مطابق روال حرکت تاريخ و مطابق فلسفه غير الهي تاريخ، آينده اي خلاف قاعده و روال، معنا مي شود. براي شناخت آينده انقلاب اسلامي برداشتن چند گام ضروري است: شناخت افق ها، آرمان ها، اهداف و مقاصد انقلاب که از آن به افق شناسي تعبير شده؛ ظرفيت شناسي و بررسي توانايي هاي انقلاب براي رسيدن به اهداف؛ روند شناسي و شناخت توالي تحولات از گذشته تا امروز که بيانگر تحقق تدريجي آرمان هاست؛ و شناخت چالش ها و مسائلي که در مسير تحقق آينده انقلاب قرار دارند. آينده انقلاب اسلامي را در سه سطح آينده هاي ممکن، محتمل و مطلوب مي توان مورد شناسايي قرار داد. از سه آينده ممکن يعني عادي شدن و استحاله انقلاب، مهار و کنترل انقلاب و تداوم، توسعه و تکامل انقلاب، پيش بيني سوم دلايل و شواهد پذيرفته شده تري دارد.

محتمل ترين آينده نيز بر اساس سير تکاملي انقلاب در پنج مرحله انقلاب، نظام، دولت، کشور و تمدن اسلامي، و نيز قرار داشتن انقلاب در ابتداي مرحله سوم دست يابي به کشور و تمدن اسلامي است. بررسي ظرفيت هاي مادي و معنوي انقلاب که از دو منشأ ديني و بشري نشأت مي گيرد، نشان مي دهد که انقلاب اسلامي امکان رسيدن به سطح يک تمدن با عنوان تمدن نوين اسلامي را دارد. همچنين مطلوب ترين آينده اي که مي توان براي انقلاب اسلامي ترسيم کرد، تداوم زمينه ساز براي ظهور و تشکيل حکومت جهاني موعود است.