کتاب « سرگرمی رسانه ای، رویکرد اسلامی _ ارتباطی به سرگرمی در سیمای ملی » اثر سید حسین شرف الدین از اساتید و اعضای هیأت علمی مؤسسه امام خمینی می‏باشد که به چاپ رسیده است.

به گزارش مرکز خبر و اطلاع رسانی روابط عمومی مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)، روابط عمومی مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) در کتاب سرگرمی رسانه ای، سرگرمی در اصطلاح به مجموعه ای از فعالیت های اختیاری، انتخابی، تفننی و غیر انتفاعی اطلاق می شود که غالبا با هدف نیل به برخی هیجانات مثبت و دفع پاره ای هیجانات منفی و نیز حصول برخی نتایج متوقع همچون شکوفایی استعدادها، کسب و ارتقای مهارت های لازم، پرکردن اوقات فراغت، ارضای حس تنوع جویی و ... مورد توجه قرار می گیرند. رسانه های جمعی عموماً و رسانه های تصویری به ویژه تلویزیون، خصوصاً، از جمله منابع مهم تولید و پخش برنامه های دارای کارکرد سرگرمی به شمار می آیند. سیمای ملی نیز به اعتبار شأن رسانه ای و ضرورت های فرهنگی اجتماعی، ملزم به ایفای این نقش است. آنچه این رسانه را در مقام عمل، از جملة حوزه تولید و ارائه سرگرمی، هدایت و راهبری می کند، الگوی عملی و قواعد رفتاری برآمده از بنیادهای اصیل ارزشی و هنجاری است. این نوشتار درصدد ترسیم خطوط کلی این الگو با مرجعیت منابع شناخته شده است.

ساختار کلی نوشتاردر شش فصل و یک بخش پایانی تحت عنوان ضمائم و پیوست ها(با شش ضمیمه) به شرح ذیل تنظیم و تدوین شده است. مندرجات اصلی و محوری فصول شش گانه و پیوست های آن از این قرارند:

فصل اول به شرح و توضیح معانی لغوی و اصطلاحی کلیدواژه و مفاهیم اصلی نوشتار یعنی اسلام، سرگرمی (و واژه های معادل و مترادف آن)، فراغت، کار، نیاز، تلویزیون( ویژگی ها و کارکردها)، رسانة دینی و نظریه یا الگوی هنجاری، اختصاص یافته است؛

فصل دوم، مجموعة قابل توجهی از دیدگاه ها و نظریات و رویکردهای توصیفی و تحلیلی ناظر به چیستی، چرایی، مبادی انگیزشی و ضرورت های روانی و اجتماعی سرگرمی و فراغتی زمینه های فرهنگی – اجتماعی موثر در تشدید نیاز به سرگرمی و نحوه ارضای آن، آثار و نتایج متفرع بر سرگرمی و تفریح و ملزومات قهری و تبعی ارضای این نیاز همگانی از منظرهای مختلف فلسفی، روانشناختی، جامعه شناختی، ارتباطی، مطالعات فرهنگی، اقتصاد سیاسی و دیدگاه های انتقادی را در خود جای داده است؛

فصل سوم به طرح دیدگاه های ارزشی و هنجاری اسلام با ارجاع به منابع اسلامی( قرآن و روایات) و منابع معرفت دینی( تفسیری، فقهی و اخلاقی) و سیرة عملی علما و چهره های الگویی دین اختصاص یافته است؛

فصل چهارم به بررسی کارکردهای رسانه تلویزیون از جمله سرگرمی، پیشینه و گونه شناسی نظریه هنجاری رسانه، مبادی و مفروضات نظریه هنجاری، ویژگی های نظریه هنجاری، نظریه های هنجاری ساختی و کارکردی پیشنهادی برای یک رسانه دینی و نظریه هنجاری مختار متضمن تعیین حیطه های مجاز و ممنوع در سرگرمی های رسانه ای با الهام از مواضع هنجاری اسلام، فرموده های رهبران نظام، قانون اساسی، سیاست های کلان فرهنگی مصوب شورای عالی انقلاب فرهنگی، اساسنامه و افق های مدون رسانه ملی و نظریات هنجاری پیشین اختصاص دارد؛

فصل پنجم به بررسی و تحلیل محتوای کیفی یکی از برنامه های نمایشی سیمای ملی در سنوات اخیر اختصاص دارد؛ برنامه ای که در عین تأمین کارکرد سرگرمی، متضمن سوژه، محتوا، مفاهیم، پردازش و زبان دینی است. در این فصل پس از تحلیل و ذکر گزاره وار وجوه قوت و ضعف سریال، اجمالاً به نفع دو فرضیة اصلی طرح شده مویداتی به دست داده شد: داشتن کارکرد سرگرمی( در یک تقسیم کار کلان رسانه ای) با دینی بود آن رسانه منافاتی ندارد؛ قالب سرگرمی نیز بالقوه می تواند در انعکاس رسانه ای بخشی از معارف اسلامی به ویژه برای برخی از گروه ها موثر و بلکه موثرترین باشد؛

فصل آخر نیز طبق معمول به جمع بندی، نتیجه گیری، طرح پیشنهادها و بیان مشکلات محدود شده است.

این نوشتار همچنین در بخش ضمائم و پیسوت ها شش محور کلی مرتبط و مکمل مضامین اصلی را در خود جای داده است: پیشینه شناسی ( ادبیات موضوع)؛ تاریخچه سرگرمی ( با رویکرد تمدنی)؛ فرموده های مقام معظم رهبری در خصوص تفریح و سرگرمی( در قالب نمودار)؛ تأثیر متقابل رسانه و خرده نظام های اجتماعی؛ طیف محرک ها یا نیازهای معطوف به سرگرمی؛ نظریه های هنجاری رسانه.